Γουόσμπερν, Κάρλτον Γουόλσεϊ

(Carleton Wolsey Washburne, Σικάγο 1889 – 1968). Αμερικανός παιδαγωγός. Ο Γ. εντάχθηκε στο κίνημα της ενεργούς εκπαίδευσης με ντιουικές κατευθύνσεις και συνδέθηκε, όπως και ο Ντιούι, με τα πειράματα του Φράνσις Γουέιλαντ Πάρκερ. Η εκπαιδευτική του μέθοδος είχε ως φιλοσοφικό υπόβαθρο το έργο αναφοράς Μία ζωντανή φιλοσοφία της ανθρωπότητας (1940) και βρήκε την πληρέστερη έκφρασή της στο πειραματικό σχολικό συγκρότημα που διηύθυνε στο προάστιο του Σικάγο Γουινέτκα. Βασική πεποίθηση του Γ. ήταν ότι πρέπει να δίνονται σε όλους οι αναγκαίες γνώσεις για να ζήσουν και να δράσουν χωρίς δυσκολία στον σύγχρονο κόσμο, αλλά χωρίς να περιορίζονται (αντιθέτως μάλιστα, να κεντρίζονται) οι ατομικές δεξιότητες και οι τάσεις του καθενός. Πρόκειται επομένως για εξατομίκευση στον μέγιστο βαθμό των διδαγμάτων και των δραστηριοτήτων με μία σειρά μεθόδων (αυτοδιορθωνόμενα γραπτά και ασκήσεις) και ατομικών και ομαδικών πράξεων (θεατρικές παραστάσεις, χειροτεχνία, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, επιστημονικές έρευνες, αθλητικές εκδηλώσεις). Η σημασία την οποία έδινε και η φροντίδα με την οποία παρακολουθούσε ο Γ. τις αυτοδιορθωτικές ατομικές ενέργειες, τέτοιες δηλαδή που κάθε μαθητής να μπορεί να τις διευθύνει μόνος του και με τον δικό του ρυθμό, τον κάνουν να θεωρείται πρόδρομος της προγραμματισμένης εκπαίδευσης. Αλλά ο Γ. επέδειξε εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον για τις κοινωνικές πλευρές της εκπαίδευσης· για την ανάπτυξη της κοινωνικής συμπεριφοράς προς κατευθύνσεις παγκόσμιες και ειρηνόφιλες, αφιέρωσε σημαντικό μέρος της δράσης του από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του πολέμου ασχολήθηκε με τα εκπαιδευτικά ζητήματα της κατεχόμενης από τους Συμμάχους Ιταλίας ως επίτροπος παιδείας και συνεργάστηκε για τη μεταρρύθμιση των προγραμμάτων της κατώτερης εκπαίδευσης έως το 1960, όταν δημοσίευσε το έργο του Το καλό του κόσμου, μία οργανική ανάλυση των ζητημάτων που συνδέονται με τη διαμόρφωση μιας πραγματικής και γόνιμης διεθνούς νοοτροπίας.